Over m'n vorige blog was ik niet zo tevreden. De vorm klopte denk ik niet bij mij. Dus daarom schrijf ik deze blog aan jou. 

Ik weet dat ik je met mijn proces inspireer. Dat vind ik heel erg gaaf. Want dat is wat ik het liefste doe, de inspiratie die ik voel delen met anderen zodat we er met z'n allen beter van worden. 

De afgelopen weken heb ik veel podcasts geluisterd van de praktijkvader. Dit vind ik een heerlijke manier van inspiratie omdat ik het tijdens mijn wandelingen of huishouden kan luisteren. 

Wandelen vind ik overigens heerlijk. Het maakt mij niet uit of ik dat alleen doe of met iemand samen. Natuurlijk maakt het wel uit met wie ik dat dan samen doe. 

Het huishouden vind ik meestal niet veel aan. Er zijn klusjes die ik prima trek, vooral gezond en lekker koken vind ik heel leuk om te doen. Maar al die andere dingen doe ik toch graag met inspiratie erbij. En omdat het vaak niet gepaard gaat met een goed gesprek is een podcast echt ideaal. Oortjes in en lekker luisteren naar geweldige mensen. Dat werkt natuurlijk veel beter dan iets met beeld.

Wat ik daar de afgelopen dagen geleerd heb is hoe ik bepaalde wensen van mezelf ten aanzien van opvoeden vorm kan geven. Het is soms zo lastig of beter gezegd maken we het onszelf zo lastig. We voelen de druk van de omgeving (iets waar we zelf ook een aandeel in hebben want het is zo makkelijk om anderen daarover te veroordelen), hebben ons verleden en overtuigingen die ons handelen beïnvloeden. En dan heb je nog de tegenpartij, de kinderen. Hoe graag je soms ook iets op een bepaalde manier wilt regelen, dit is vaak zoveel lastiger in de praktijk. Het is al moeilijk om te bedenken wat je nu echt wilt en waarvan je geloofd dat het goed is in de opvoeding. Maar dan komt het er pas echt op aan.

Gelukkig besef ik steeds meer dat die uitvoering niet perfect hoeft/kan. En dat is ook gewoon goed. Per slot van rekening willen we onze kinderen ook leren dat ze fouten mogen maken. Dan moeten we ze dat ook voorleven.

Als volwassenen zijn we toch snel de betweters. Dat is soms ook goed. We kunnen beter het grote geheel overzien en vooruit kijken. Maar onze kinderen zijn juist weer veel beter in andere aspecten en daar moeten we goed oog voor houden. Mijn stellige overtuiging is dat we veel minder moeten bepalen. Hoe ze eten, wat ze eten (dat vind ik zelf wel lastig om los te laten) en op welk tijdstip bepaalde dingen gedaan moeten worden voor onze beleving is vaak zo beperkend voor kinderen. Hun dagen zitten vool met school en activiteiten. Dan moeten ze nog op tijd klaar staan voor school, voor bed of voor andere zaken die wij als ouders voor ze bedacht hebben. Hoeveel tijd kunnen kinderen nog onbezorgd kind zijn, opgaan in de flow van hun creatieve brein?

Het komt namelijk echt wel goed met onze kinderen. Als ze zien hoe wij overleven door dingen te doen die bij ons passen, goed voor onszelf te zorgen en fouten mild onder ogen te zien dan is de afstemming met elkaar zoveel makkelijker.

Hè, dit gesprek doet me goed. Dit is de vorm die bij me past. Graag hoor ik je reactie. Tot snel.

Harteknuf, Evelien 

Wat ben ik trots op m'n pagina. Misschien wel het meest omdat ik het gewoon aandurf hem niet perfect te laten zijn. En er toch mee in het licht te gaan staan. Gewoon omdat perfectie zooo 2015 is 😉. 

In mijn dagelijks leven heb ik erg veel baat bij het feit dat het niet langer perfect hoeft te zijn. Daardoor krijg ik veel meer voor elkaar. En hoe meer ik deel dat ik fouten maak, hoe meer ik Er achter kom dat we dat allemaal doen, ze allemaal onder het kleed willen vegen en ons vervolgens voelen falen omdat niemand fouten lijkt te maken. En we durven ook geen hulp te zoeken. Zo zonde. Laten we weer ruimte maken voor fouten. En elkaar helpen zonder te oordelen. Daar hebben we allemaal wat aan. 

Harteknuf, Evelien 

Hoe gaat het met je?

Met mij gaat het goed!

Maar ik merk ook dat ik zoekende ben. Want toen ik laatst groots droomde merkte ik dat ik wil leven in een werled/land/samenleving waarin het weer heel gewoon is elkaar te helpen maar vooral om hulp te vragen. Ik heb er moeite mee dat we in een tijd leven waarin ieder denk alles zelf te moeten doen. Want met elkaar kunnen we zoveel meer bereiken.

Nu ik erbij stil sta is het iets van alle tijden. Die spanning tussen wat zelf regelen en waarbij hulp vragen. Voor de industriële revolutie hielpen de mensen elkaar wel met de opvoeding van kinderen bijvoorbeeld maar er was ook veel dat ieder voor zich regelde op het gebied van voeding bijvoorbeeld. Er was geen hele supermarkt vol kant-en-klaar-maaltijden of afhaalrestaurants, ieder gezin kookte nog elke dag, bakte brood, verbouwde zelfs vaak nog wat groenten in eigen tuin. 

Er komt wel een kentering, mensen vinden dat weer belangrijk omdat het binnen de voedingsindustrie doorgeslagen is. Er moeten veel stoffen toegevoegd worden om klaargemaakte maaltijden langer houdbaar te maken maar hoe gezond (of ongezond) is dat vragen steeds meer mensen zich af?

Toch merk ik dat er ook veel is waar we hulp bij zouden willen vragen maar waar een taboe op rust. Iets niet kunnen is moeilijk toe te geven omdat alles binnen handbereik lijkt te zijn via het internet. Maar kennis vergaren is nog niet vanzelfsprekend integreren in je leven. Vaak zitten er van je jeugd af aan patronen ingebakken hoe je met situaties om gaat en zelfs als je eigenlijk anders zou willen kiezen lukt dat niet. En omdat we niet af willen gaan, niet te horen willen krijgen dat we geen discipline hebben, het kennelijk niet belangrijk genoeg vinden, niet willen, vragen we geen hulp. 

Het is ook dubbel. Want die hulp durven vragen is natuurlijk ook iets dat je zelf doet. Want uiteindelijk ben je het ook alleen zelf die je leven kunt veranderen. Maar gedeelde smart is halve smart. En je hoeft echt niet op elk gebied het wiel zelf uit te vinden. Leer van elkaars leerproces, deel met elkaar wat je doorgemaakt hebt zodat we er als samenleving beter van worden.

Dus, kan ik je ergens mee helpen? Laat het me weten, ik doe het graag! 

Harteknuf, Evelien  

Ik borrel en bruis. M'n plannen zijn zo divers. 

Voor nu heb ik m'n pijlen gericht op inspirerende gesprekken, telefonisch/Skype of wandelend. Maar wat ik nog veel gaver zou vinden om te doen is om groepen vrouwen bij elkaar te krijgen die elkaar inspireren. Dat we elke twee weken bij elkaar komen rond een kampvuur, kokend of wandelend, wijntje of thee erbij, lekkere gezonde hapjes erbij. En maar praten, praten, praten. 

Of echt gezinnen op de boerderij hier laten kamperen. Kinderen vermaken elkaar met de speeltoestellen, de dieren of we gaan zwemmen bij het bosmeertje. En verder samen koken en kletsen rond een vuur. Hopelijk ontstaat er dan een soort van gezellig samen muziek luisteren, staren, borrelen en kletsen. Inspireren hoe je je leven vrij eenvoudig de goede richting op kan laten verschuiven. Kennis uitwisselen, hulp inroepen als het nodig is, out of the box denken. Maar bovenal toelaten het geluk van onszelf voorop te stellen. 

Als me dat lukt, om ouders of andere pedagogen in te laten zien dat het met ons eigen geluk begint, dan kan mijn leven niet mooier. 

Hopelijk tot snel bij een kampvuur, harteknuf, proost, Evelien 

Dit is een heel belangrijk stukje. Ik was het zelf eerlijk gezegd een tijdje vergeten maar toen ik er gister weer over hoorde snapte ik weer hoe belangrijk het is. En daarom wil ik het jou dus vertellen. 

Wat er gebeurd als je ergens schaarste in ondervind is dat je hersenen minder goed gaan werken. 

Sommige mensen vinden werkelozen lui omdat ze tot niets komen. 

Anderen vinden dat arme mensen hun zaakjes beter op orde moeten hebben zodat ze niet steeds verder in de schulden komen.

Weer een groep raak in een burn-out omdat ze hun werk niet goed zouden kunnen plannen.

Tenslotte wil ik nog de groep ouders noemen die niet weten wat ze met hun kinderen aan moeten en soms zelfs tot mishandeling overgaan.

Wat deze mensen met elkaar gemeen hebben is dat ze volgens mij echt wel anders zouden willen. Maar om de een of andere manier komt het niet in ze op om hulp in te schakelen. Dit komt deels omdat we in een maatschappij leven waarin het niet meer heel gewoon is om hulp te vragen. Maar omdat deze mensen een probleem/tekort ervaren werken hun hersenen ook echt minder efficiënt en is het niet heel verkeerd om te bedenken dat deze mensen echt gewoon niet op het idee komen dat ze hulp zouden kunnen krijgen. 

Want hoe dan? En wat gaat dat dan kosten? En wie kan ze helpen? Als je al overvraagt wordt dan heb je echt geen energie om deze vragen ook niet over jezelf af te roepen.

En zeg nou eerlijk, hoe moeilijk is het om vrienden of kennissen ongevraagd hulp aan te bieden? Soms zie je wel dat het niet lekker loopt maar dat kan heel moeilijk zijn om te benoemen. Zeker op het gebied van opvoeding is mijn idee. Mensen hebben de neiging anderen erover te veroordelen als het niet goed gaat. En als iemand je iets vraagt over hoe het gaat is dat zon moeilijk gebied om toe te geven dat het niet lekker loopt.

Ter illustratie nog een stukje van mijn verhaal.

Na mijn studie pedagogiek en werkzaam geweest te zijn in de verstandelijk gehandicaptenzorg zou je er vanuit kunnen gaan dat het met mijn pedagogische kwaliteiten wel goed zit. En toch heb ik zo geworsteld met het moederschap. Mijn oudste dochter stelde mijn kwaliteiten danig op de proef. En als ik voorzichtig bij het consultatiebureau liet vallen dat ik soms met m'n handen in het haar zat dan probeerden ze me een hart onder de riem te steken. En verder probeerde ik zelf ook de schone schijn op te houden. Als mijn dochter zich ergens 'niet goed' gedragen had dan ging ik haar alleen maar strenger aanpakken ipv te kijken naar wat er nou achter haar gedrag zat. Om de anderen te laten zien dat ik het opvoeden echt heel serieus nam en dat ik er echt alles aan deed om mijn dochter goed op te voeden. Bang om erop aangekeken te worden hoe mijn dochter zich gedroeg. Dat leek soms belangrijker dan wat zij voelde.

Gelukkig lukt het me steeds beter dat helemaal los te laten. Ik ben niet verantwoordelijk voor haar gedrag alleen voor m'n eigen gedrag. Dat betekent dus niet dat zij hier in huis maar alles mag wat ze wil. We leven hier gezamenlijk dus moeten ook de regels gezamenlijk opstellen zodat we ons er allemaal goed bij voelen. En dat betekend dat we er tijd voor maken om dingen op elkaar af te stemmen. En goed te kijken naar onszelf omdat we wel uit moeten spreken naar elkaar wat we in een bepaalde situatie echt zouden willen.

De manier waarop we gezinsgesprekken proberen te organiseren zal ik binnenkort ook beschrijven want dat is een manier die op vele plekken enorme verbetering van gedrage beslissingen kan betekenen.

Fijn m'n verhaal weer bij je kwijt te kunnen, hopelijk heb je er wat aan. Zou het leuk vinden als je me dat liet weten. En vragen beantwoord ik ook graag.

Lieve groet, Evelien 

Wat komt het toch vaak voor dat ik mezelf verhalen vertel. Daarmee bedoel ik dat ik een beeld heb over mezelf en mezelf dus door die bril bekijk. En daarmee wordt het ook waarheid. 

Als voorbeeld, iemand die denkt dat hij niet kan autorijden ziet dat telkens bevestigd in de 'foutjes' die hij maakt. Dat er heeeeeel veel dingen goed gaan tijdens het rijden valt hem of haar niet op. 

Zo heb ik mezelf jarenlang verteld dat ik geen goede moeder was. Natuurlijk maakte ik fouten. Maar dat maakt je nog geen slechte moeder! Alle dingen die ik goed deed vond ik gewoon zoals het zou moeten. Maar de dingen die beter konden bevestigde me in mijn slechte moeder gevoel.

Nu kies ik ervoor om mezelf een ander verhaal te vertellen. Ik ben nog zoekende op veel vlakken maar dat mag. En moeder ben ik gewoon, punt. En ik zal altijd de enige moeder zijn van mijn kinderen dus ben ik hun beste moeder. Dat is waar ik me op focus. De verhalen probeer ik te onderscheiden van de feiten. 

En dan kan ik me ook weer focussen op dat wat ik zelf belangrijk vind. Niet wat ik denk dat ik volgens anderen zou moeten. Gewoon mezelf zijn. Want ik hoop dat ik dat op mijn kinderen over kan brengen. Dat ze zichzelf mogen en kunnen zijn en dat ze dat mogen doen in hun leven waar ze gelukkig en blij van worden. Dan weet ik later als ik terug kijk ook zeker dat ik mezelf een goede moeder zal noemen.

Hopelijk jij ook, lieve goede moeder!

Liefs, Evelien 

Lieve ...

Ik besef heel goed dat ik niet alles kan. En dat wil ik ook helemaal niet. Maar er zijn dingen waarbij ik hulp wil vragen omdat het me niet zo ligt maar die ik eigenlijk wel zelf zou willen kunnen. Zoiets is ontspannen ouderschap. Het lukt me steeds beter om me op m'n eigen geluk te focussen maar dat houdt toch ook veel in dat ik graag dingen doe zonder de kinderen. Dat vond (en vind) ik nog wel confronterend. Ik besef wel dat dit grotendeels voort komt uit het feit dat ik de afgelopen 10 jaar eigenlijk niet veel anders had dan het ouderschap en dat de dingen die in de echt gestaan hebben nu aandacht verdienen. Maar het valt niet mee om het patroon van de afgelopen jaren 1, 2, 3 te doorbreken. 

Met onze oudste dochter hebben wij best veel moeten leren. En trots als we waren probeerden we dat te doen zonder hulp. Maar dat heeft ons achteraf bezien veel tijd gekost en is ook niet altijd het beste voor haar geweest. Gelukkig gaat het nu heel goed met haar. Ze zit sinds een half jaar op een nieuwe school waar ze leert wat normaal sociaal gedrag is (onder tieners, dat wel, helaas 😁). 

Onze jongste zoon zit nu volop in de peuterpuberteit. En omdat het een slim baasje is, we wel ervaring hebben maar hij toch weer net anders in elkaar steekt en we steeds meer beseffen dat onze kinderen ook onze blinde vlekken zijn hebben we hulp ingeschakeld. 

Dat klinkt heftig als is het zo op schrijf. En dat is ook precies de reden waarom het vaak niet gedaan wordt. Pas als ons kind helemaal ontspoort, anderen zich ermee gaan bemoeien oid durven we hulp in te schakelen. Maar als we iets geleerd hebben van de zoektocht met de oudste dan is het wel dat hulp heel fijn kan zijn en enorm versnellend kan werken. Dus hebben we ons over die schroom heen gezet en gaan we de zoektocht aan.

Ik zal jullie vast snel meer hierover vertellen want ik heb zo het idee dat het bij mij ook wat dingen in gang gaat zetten.

Liefs, Evelien 

Lieve mensen,

Het is even geleden dat ik een nieuwe blog geschreven heb. Dat lag vooral aan het feit dat er veel speelde in mijn leven. Met onze pleegzoon Q ging het niet goed. Gelukkig hebben we hem nu, met hulp, weer op de rit.

Verder ben ik aan een nieuwe opleiding (tot kindertolk) begonnen. En heb ik een nieuwe klus (coördinator bij steun aan ouders van Humanitas) begonnen. Het lijkt wat veel maar gelukkig zit S op school en dat geeft ruimte. Ook zijn het dingen die ik leuk vind om te doen en krijg ik er dus energie van.

Verder merkte ik wel dat ik met mijn missie wat doorgeschoten was. Want ik wil zo graag de hele jeugdbescherming vanuit liefde ipv uit angst laten opereren dat ik vergat te doen wat ik het beste kan, gewoon mensen helpen met hun moederschap. Gelukkig heb ik de draad nu weer opgepakt en gaat het weer stromen

Binnenkort deel ik daarom nieuwe data voor allerlei leuke activiteiten.

Mail me als je denkt dat er iets bij zit dat je fijn vind om bij te wonen.

Liefs, Evelien