Wat spannend, een blog. Ik heb al wel eens een poging gewaagd maar dat was niet zo'n succes. Er bleken mensen negatief geraakt en dat was nooit mijn bedoeling. Ik sta nog steeds achter m'n standpunt
maar het bleek achteraf niet zo'n goed idee dit te delen via een blog die aan mij gekoppeld was. Ik had dus besloten dat het toch niets voor mij was.
Afgelopen vrijdag sprak ik iemand over mijn missie en toen zei ze dat ik daar blogs over moest schrijven. Hmm, nou nee dus, dacht ik. Maar vanmorgen heb ik een stukje geschreven voor de
gemeentepolitiek. Een persoonlijk stukje om mijn visie te delen en aandacht te vragen voor een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Op naar een gelukkige samenleving. Daar kreeg ik echter zo'n
positieve reactie op van de redacteur, veel beter dan hij vaak aan stukjes geleverd kreeg, dat ik nu toch besloten heb weer een stukje te schrijven. Want als er iets is dat ik belangrijk vind dan is
het wel dat wat ik te zeggen heb door veel mensen gelezen wordt. Niet omdat ik daar nu zo op zit te wachten maar echt omdat ik er van overtuigd ben dat ik wat kan betekenen met mijn woorden. Het
liefst wil ik iedereen helpen met mijn eigen inzichten. Maar ik ben me terdege bewust dus niet iedereen zit te wachten op mijn hulp. Dus wil ik het liever overlaten aan mensen die op zoek zijn naar
antwoorden. Antwoorden op vragen die mij ook bezig hielden. Omdat het ging over en heel wezenlijk deel van mijn bestaan, mijn moederschap. En als het daar dan niet lekker lijkt te gaan dan heeft dat
zoveel impact. We leven in een maatschappij waar we niet makkelijk hulp vragen op dat stuk. Veel meer zijn we geneigd mensen te veroordelen die het slechter doen en jaloers te zijn op hen waar het
vanzelf lijkt te gaan. Maar ik kan je verzekeren dat er bijna geen moeders zijn die er van overtuigd zijn dat ze het goede doen, gelukkig. En dat terwijl we dat wel allemaal zouden willen. Wat een
stress zou dat schelen. Als je nu al wist dat het goed komt met je kinderen.
Maar hoe goed is ons beeld over dat goed komen eigenlijk? Vaak denken we dan in termen van geluk en zelfstandig. Dat laatste valt nog enigszins voor te stellen wat dat betekend voor ons kind. Maar
als w heel eerlijk zijn kunnen we toch echt niet voorstellen waar onze kinderen gelukkig van worden. Sterker nog, veel van ons weten nieteens zelf waar ze nou het gelukkigst van worden.
Toch is dat laatste de insteek van mijn hulp. Richt je als moeder/ouder op je eigen geluk en je kinderen zullen volgen. Richt je als leerkracht op je eigen geluk en je zult kinderen kunnen begeleiden
hun talenten te ontwikkelen. En tenslotte richt je als politicus op je eigen geluk en je weet beslissingen te maken die er een gelukkigere samenleving van maken.
Reactie schrijven
Evelien (maandag, 09 mei 2016 12:03)
Wat spannend, een blog. Ik heb al wel eens een poging gewaagd maar dat was niet zo'n succes. Er bleken mensen negatief geraakt en dat was nooit mijn bedoeling. Ik sta nog steeds achter m'n standpunt maar het bleek achteraf niet zo'n goed idee dit te delen via een blog die aan mij gekoppeld was. Ik had dus besloten dat het toch niets voor mij was.
Afgelopen vrijdag sprak ik iemand over mijn missie en toen zei ze dat ik daar blogs over moest schrijven. Hmm, nou nee dus, dacht ik. Maar vanmorgen heb ik een stukje geschreven voor de gemeentepolitiek. Een persoonlijk stukje om mijn visie te delen en aandacht te vragen voor een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Op naar een gelukkige samenleving. Daar kreeg ik echter zo'n positieve reactie op van de redacteur, veel beter dan hij vaak aan stukjes geleverd kreeg, dat ik nu toch besloten heb weer een stukje te schrijven. Want als er iets is dat ik belangrijk vind dan is het wel dat wat ik te zeggen heb door veel mensen gelezen wordt. Niet omdat ik daar nu zo op zit te wachten maar echt omdat ik er van overtuigd ben dat ik wat kan betekenen met mijn woorden. Het liefst wil ik iedereen helpen met mijn eigen inzichten. Maar ik ben me terdege bewust dus niet iedereen zit te wachten op mijn hulp. Dus wil ik het liever overlaten aan mensen die op zoek zijn naar antwoorden. Antwoorden op vragen die mij ook bezig hielden. Omdat het ging over en heel wezenlijk deel van mijn bestaan, mijn moederschap. En als het daar dan niet lekker lijkt te gaan dan heeft dat zoveel impact. We leven in een maatschappij waar we niet makkelijk hulp vragen op dat stuk. Veel meer zijn we geneigd mensen te veroordelen die het slechter doen en jaloers te zijn op hen waar het vanzelf lijkt te gaan. Maar ik kan je verzekeren dat er bijna geen moeders zijn die er van overtuigd zijn dat ze het goede doen, gelukkig. En dat terwijl we dat wel allemaal zouden willen. Wat een stress zou dat schelen. Als je nu al wist dat het goed komt met je kinderen.
Maar hoe goed is ons beeld over dat goed komen eigenlijk? Vaak denken we dan in termen van geluk en zelfstandig. Dat laatste valt nog enigszins voor te stellen wat dat betekend voor ons kind. Maar als w heel eerlijk zijn kunnen we toch echt niet voorstellen waar onze kinderen gelukkig van worden. Sterker nog, veel van ons weten nieteens zelf waar ze nou het gelukkigst van worden.
Toch is dat laatste de insteek van mijn hulp. Richt je als moeder/ouder op je eigen geluk en je kinderen zullen volgen. Richt je als leerkracht op je eigen geluk en je zult kinderen kunnen begeleiden hun talenten te ontwikkelen. En tenslotte richt je als politicus op je eigen geluk en je weet beslissingen te maken die er een gelukkigere samenleving van maken.